Gods Wijsheid: Interview met Tirza Hoornstra

Tirza, leuk dat je meedoet! Ja, heel leuk.  Leuk dat je me meeneemt hierin.

Wil je jezelf kort aan ons voorstellen? Ik ben Tirza Hoornstra, ik woon in Leeuwarden, ik ben moeder van twee dochters. In het dagelijks leven ben ik werkzaam binnen het primair onderwijs als onderwijsassistent. Ik zie mijzelf als artiest in de ruimste zin van het woord. Dus qua creativiteit en schrijven, dat is waar ik het meeste op mijn plek ben. En ik schilder. Ik ben wel een intuïtief mens.


Wat komt er eerst bij jou op, bij het thema Gods wijsheid?  Salomo! Ik denk dat dat wel het ultieme voorbeeld is voor mij, van wat wijsheid is. Er zijn natuurlijk nog wel meerdere personen in de Bijbel die heel wijs zijn. Zoals Deborah, de rechter. En uiteindelijk natuurlijk Jezus Christus, die belichaamt alles.

Ik weet nog goed dat ik het verhaal over Salomo en over de twee moeders hoorde als kind. En dat Salomo aan God vroeg om wijsheid. Hij mocht álles vragen wat hij wilde aan God en dat hij vroeg om wijsheid. En dat ik als kind dacht, dat wil ik eigenlijk ook. Dus ik heb ook heel veel gebeden om wijsheid. Want ik dacht, Salomo die vroeg dat en toen kreeg hij verder ook alles van God. Dus als ik dat dan vraag, wijsheid, zal bij mij ook vanzelf alles op zijn pootjes terechtkomen.

Ik denk dat ik als kind al heel vroeg een wandel had met God. Altijd al met God in gesprek was. Ik ben ook nooit echt van God afgedwaald. Ik heb wel foute keuzes gemaakt. Maar ik ging altijd wel weer terug naar God. Dat is echt wel de basis. Een veilige plek bij God. God vragen stellen en met Hem in gesprek zijn.


Kun je een voorbeeld noemen uit jouw leven waarin je (op het moment zelf of achteraf) hebt gemerkt dat God je Zijn wijsheid gaf? Ik denk voornamelijk dat ik dat inderdaad achteraf pas ervaar. Juist door dingen die ik maak, die ik schilder of schrijf. En reacties van andere mensen. Dat had ik nooit allemaal zelf kunnen bedenken. Er zijn woorden die ik zelf in het dagelijks leven volgens mij nooit gebruik. Maar als ik ze dan teruglees, dan denk ik dat is echt Gods Geest die door mij heen werkt. En mij de woorden geeft. Daarin zie ik echt Gods wijsheid. Dat is echt God die dan anderen daarin aanraakt. Zo voel ik me ook, als een instrument van God.


Zijn er momenten waarop je het lastig vindt om op Gods wijsheid te vertrouwen? Ja, genoeg. Ik denk voornamelijk wanneer ik het zelf wil gaan doen. Wanneer ik zelf de controle wil houden over dingen. Dan ga ik eigenlijk een beetje de fout in. Natuurlijk mag ik zelf beslissingen maken.  Maar in al die beslissingen moet ik God eigenlijk wel meenemen. Soms ben ik geneigd om het gewoon zelf te doen. En dan is het moeilijk om God weer te vinden daarin. Maar ik merk wel, (en ik denk ook wel dat het misschien met leeftijd te maken heeft. En met levenservaring): hoe meer ik loslaat, hoe meer dingen op zijn plaats vallen ook. En hoe meer ik Gods wijsheid zie, daar doorheen. Dus hoe meer ik loslaat, hoe beter het eigenlijk gaat.

Ik heb ook wel periodes van duisternis meegemaakt. Dan is God wel heel ver weg, gevoelsmatig. Dan wordt alles vertroebeld eigenlijk. En zie je niet scherp. Juist dan is het ingewikkeld om Gods wijsheid, om Gód, te blijven vertrouwen. Uiteindelijk kom ik dan toch wel weer bij God uit. Met teksten die dan toch tot je spreken. Dat je opeens de waarheid ervan in ziet.

Ik denk dat we als mensen allemaal best eigenwijs zijn. Het is best ingewikkeld is om niet op je eigen inzicht te vertrouwen. Maar juist op God, die natuurlijk veel groter en veel wijzer en veel omvattender is dan wij. Dat is niet altijd makkelijk. Want je hebt ook je eigen ideeën en eigen verlangens en dromen.  En daarmee ga je niet altijd gelijk naar God. Dus ja, je wilt soms ook je eigen zin gewoon een beetje doordrukken, hè? Dat is gewoon mens eigen, denk ik. Maar als je daarin elke keer wel weer terugkomt naar God, dan is dat goed, toch?


Kun jij een voorbeeld noemen van iets om je heen of in je eigen leven waarin jij Gods wijsheid concreet opmerkt of ervaart? Ik vind dit wel een lastige vraag. Misschien is het juist daar wel in, dat mijn dochters zeggen: “Mem, dat heb je toch hartstikke goed gedaan. Ja. En je doet het echt heel goed.”  Nou ja, dan denk ik, oké, mooi. Dat God je dan eigenlijk bevestigt in wie je voor Hem mag zijn. Op jouw plek, met jouw talenten.
En ik ben wel geneigd daar altijd wel over te twijfelen, hoor.  Over mijn eigen kunnen en over, ja, wie zit te wachten op wat ik ga vertellen. Of wie zit te wachten op wat ik maak, of zo. Dus ja, daar twijfel ik nog wel eens aan.

En natuurlijk, geen dag is hetzelfde, hè.  Dus soms voel je het ook wat meer dan de andere keer. Ik denk dat dat vrij normaal is. Maar ik denk wel, want dat merk ik wel, hoe meer ik  met God bezig ben, hoe sterker ik me voel. Hoe verder ik verwijderd van Hem ben, hoe onzekerder en onvast het onder mijn voeten wordt. Hij is wel de bron van alles. Wanneer je in de Bijbel leest, krijg je echt heel vaak van die aha momentjes. En hoe meer je teksten leest, hoe meer ze ook gaan léven.


Wat zou het verschil zijn tussen eigen-wijsheid en de wijsheid van God?
Eigen wijsheid heeft het met je eigen ego te maken.  En dat je je eigen dingen doordrukt. En wijsheid van God, ja, dat is de bron van alles. Ik heb ook even gekeken in de Bijbel, uiteraard. En Spreuken is natuurlijk het boek van wijsheid.  In Spreuken 4 vers 5 staat:

“Streef naar wijsheid, zoek naar kennis. Wijk niet af van wat ik zeg, vergeet het niet. Verlaat de wijsheid niet, dan beschermt ze je, heb haar lief, dan behoedt ze je. Het begin van wijsheid is dat je wijsheid zoekt, aan alles wat je hebt verworven, inzicht toevoegt. Acht de wijsheid hoog, dan geeft ze je aanzien.  Ze trekt je tot eer, als ze je aanziet. Ze legt een sierlijke krans om je hoofd, schenkt je een luisterrijke kroon.”

Het gedeelte heet ook: “laat je beschermen door de wijsheid”. De juiste bron is God. Je mag alles onderzoeken, maar je moet het goede behouden. Het is eigenlijk een paradox. Er wordt gezegd het begin van wijsheid is wijsheid zoeken. En wijsheid is God. Als je God zoekt, zul je ook wijsheid krijgen.


Hoe doe je dat zelf, wijsheid van God zoeken of God zoeken? Hoe geef je dat vorm in jouw leven? Door Gods woorden te lezen en in gesprek te blijven met God. En te bidden tot God, dat God je mag bijstaan. Je gedachten en woorden mag geven die ook bij Hem horen. Dat je echt mag leven als een kind van God. Dus vanuit Zijn liefde en vanuit Zijn wijsheid. En dat wijsheid is voor iederéén. Dat staat in spreuken 1. Daar staat: wijsheid roept in de straten. Dat betekent eigenlijk dat het voor iedereen is.  Je hoeft niet academisch geschoold te zijn om wijsheid te krijgen.  Wijsheid is overal. Er staat ook, klinkt haar stem. Het is vrouwelijk. Dus wijsheid is een beetje als een moederstem in de drukte van de markt. Die je dan weer terugroept: “Kom bij mij”. Uiteindelijk deed Jezus dat ook op die manier. Hij ging ook niet naar de hogescholen. Maar juist naar de mensen die onderaan de maatschappij hingen. Die gaf Hij juist een stem.  Ik denk dat daar de wijsheid ligt.

Ik denk dat soms bij mezelf: misschien moet ik dit nog gaan studeren. Misschien moet ik dit nog gaan leren. Dan heb je het gemaakt of zo. Dan kun je het laten zien. Ik ben ook altijd heel erg van... ik moet het kunnen laten zien aan mensen. Anders word ik niet serieus genomen. God zegt juist dat het helemaal niet zo is. Dat het helemaal niet zo werkt. Dat vind ik eigenlijk heel bemoedigend. En ook ontroerend.


Hoe zoek jij God, hoe kunnen wij God zoeken?
Ik doe het heel vaak gewoon terwijl ik wandel, of terwijl ik aan het huishouden ben. Dan lijkt het net of ik een hele monoloog houd, maar dan ben ik ook in gesprek met God over mijn vraagdingen. Of even in de Bijbel lezen, naar de kerk gaan, het is toch allemaal essentieel, heel waardevol. God laat Zich zien als jij hem zoekt. Dus ja, je moet Hem wel gaan zoeken. Dat kan op je eigen manier, in bed bidden, de dag beginnen. Ik begin de dag meestal met een heel kort gebed. Gewoon bedanken voor een nieuwe dag. En dan sta je alweer heel anders op. Dat is een goede basis voor de dag. Het zit hem niet in grootse dingen. Ik vind dat verhaal over Henoch ook mooi, dat hij echt wandelde met God, dat is toch wel heel cool, wandelen met God, Alleen dat klinkt heel groot, maar dat kan ook gewoon heel klein.

Dat je God ziet in de kleine dingen… Als ik kijk naar een plant die opeens weer mooi groot wordt, en begint te bloeien, dan kan ik er helemaal blij om worden. Dan denk ik, dat is óók God. God is daar bezig, om mij dit te laten zien. Of zoals bij de geboorte van een kind, dan denk ik, wauw, het zit zo ingenieus in elkaar.  Ik kan me niet voorstellen om zonder Hem te leven. Dan zou het heel één-dimensionaal zijn. Als ik daaraan denk, denk ik: het heeft nu zoveel meer lagen. En, ja, God zorgt ervoor dat je ook anders kijkt naar mensen. Je wordt er een rijker mens door. Het is echt bijzonder mooi, vind ik. En eigenlijk kan je ook niet zonder God, als je goed kijkt naar de wereld. We hebben God echt nodig. Zonder Hem verdwalen we in het grotere geheel.


Dank je wel, Tirza, voor je eerlijke gesprek.