Het was dáár, ’s nachts op dát balkon, in de zomer in Winterberg. De sterrenhemel was prachtig, en de temperatuur wat kil, maar met een dekentje nog heerlijk genoeg om buiten te zitten. Mijmeren over de dag zelf, maar vooral ook verwonderen over de sterrenpracht waarvoor ik door manlief naar buiten was geroepen. Zo zat ik daar, en voor de zoveelste keer die week schoot deze zin door mijn hoofd:

“Mijn schapen horen Mijn stem; Ik ken ze en zij volgen Mij”
Johannes 10:27

Bij steeds meer mensen om mij heen zag ik hoe God sprak, en zij Zijn stem leken te kunnen verstaan. Maar zelf had ik daar geen ervaring mee. Ik zag meer en meer hoe groot God werd door de levens van anderen heen, maar het leek alsof het voor mij niet kon. Ik wist niet hoe ik Zijn stem moest verstaan, en als ik dit dan niet hoorde of verstond; was ik dan wel een echt christen? Was mijn geloof dan wel echt?


Verlangen
Ik vertelde het tegen God; en zei: “Heere, als dit echt zo werkt als hoe het hier staat, wilt U dan nu tegen mij praten? Gewoon iets. Maakt niet uit wat. Maar ik wil zo graag Uw stem verstaan, zodat ik U gehoorzaam kan zijn!”  Maar ik hoorde niets. Geen stem, geen verschijning, behalve de muziekkeuze van onze Duitse bovenburen. Dat vond ik nou niet persé goddelijk, en het feit dat ik het niet kon verstaan maakte mijn visie daar niet beter op. Dus enigszins teleurgesteld ging ik die nacht toch maar naar bed; maar de vraag liet mij niet los. Wat als ik iets had gemist?  

Terug van vakantie ging het leven door. Zoonlief ging weer naar school en veel te snel ging het zomerseizoen over in de herfst. Maar in die periode groeide er een verlangen; een beeld bleef mij voor de geest komen. Een beeld van een kerstnachtdienst in ons dorp. Die was er (naar mijn weten) nog niet, en daardoor ontstond het verlangen deze te organiseren.


Kip zonder kop
Het verlangen was er al langer, maar ik schoof dit vooral aan de kant aangezien mijn organisatietalent vooral bestaat uit ideeën bedenken, maar als dit tot uitvoeren komt, ik mijzelf meestal zo in de nesten werk dat iedereen moet rennen om alles voor elkaar te krijgen. (En ik er ergens tussenfladder als een kip zonder kop!)

Daarbij is de dag voor kerstavond mijn dochtertje jarig, dus leek mij een kerstnachtdienst organiseren voor een heel dorp nou niet heel haalbaar. Maar het idee liet mij niet los, sterker nog. Het pinde zich vast in mijn hoofd en kwam meer en meer op de voorgrond. Het liet zich niet meer wegdrukken. Hoe hard ik dit ook probeerde.

En ineens ging het lampje branden; mijn vraag van die nacht in de zomervakantie. Mijn vraag om Gods stem… Wat nou, als dit het was? Wat nou als dit niet gewoon mijn eigen idee was, maar Gods stem? Het was ondertussen al november, en er was nog niets georganiseerd, maar dit besef maakte de onrust in mij alleen maar groter. De kerstnachtdienst kreeg in mijn hoofd compleet vorm, en ik kreeg (vreemd genoeg) hele heldere ideeën wat absoluut geregeld moest worden.


Bezwaren
Linksom en rechtsom kreeg ik bevestiging dat die kerstnachtdienst er moest komen, maar ik bleef mijn bezwaren houden. Wat nou, als dit gewoon alleen maar mijn idee was? Spande ik dan niet God voor mijn karretje? Maar als dit nou wel echt Gods stem was; durfde ik dan alles in Zijn handen te leggen en gewoon simpelweg aan de slag te gaan? Ik legde al mijn vragen en twijfels opnieuw aan de Heere voor, en vroeg Hem of Hij Zelf wilde bevestigen als ik door moest gaan. De ruimte moest beschikbaar zijn, mijn man moest het zien zitten dat ik dit ging doen, en de kerkenraad van onze gemeente moest binnen een week akkoord zijn.

Ondertussen was december al aangebroken en had ik alle vragen uitgezet. En binnen een week had ik alle toezeggingen gekregen en kon ik niet meer terug. En werd er door God binnen 3 weken een kerstnachtdienst opgezet. En ik zeg hier bewust; door God. Ja, ik zette de vragen uit, en handelde naar de ingevingen die ik kreeg. Maar het waren niet mijn ingevingen. Het waren niet mijn ideeën. En ik was nog steeds dezelfde chaoot als altijd.


God is trouw
Maar God maakte daar Zijn Woord waar. En gaf de kerstnachtdienst. Exact zoals het idee in mijn hoofd was ontstaan. En ik? Ik hoefde alleen maar te volgen, want Zijn stem weer meer en meer duidelijk. Niet een stem met geluid. Maar een vast vertrouwen. En een zeker weten.

In Wie Hij is!


Geschreven door: Hanneke van der Schelling